Ιδιωτικά Σύμπαντα

Ανακάλυψα το δικό μου ένα παράξενο καλοκαίρι

ο ήχος απ’ τις φωνές των ανθρώπων αντιλαλούσε απειλητικός στις μαρμάρινες αίθουσες

όλοι τους ασπροντυμένοι και σκυθρωποί

οι ακτίνες του ήλιου έπεφταν με γωνία διαφορετική απ’ ότι συνήθως

κι έκαναν τα μάτια μου να πονάνε

στο Νότο ξεπρόβαλλε απρόσκλητη μια αινιγματική συζυγία αστερισμών

και το νερό στα σιντριβάνια κόχλαζε κι εκτοξευόταν σε πίδακες που ιρίδιζαν παράξενα στο ανυπόφορο λυκόφως

πλάι σε παρτέρια με λουλούδια που μοιάζαν εξωτικά, αλλά δεν ήταν

είχαν ένα επίχρισμα σκόνης στα πέταλά τους

δεν ένιωθα τ’ άρωμά τους

θυμίζανε καλλωπισμένες προσόψεις από δράματα κρυμμένα πίσω από λιθοδομές με τυφλά παράθυρα

αραδιασμένα κατά μήκος μιας μεθορίου με σημασία που ‘χε πια περάσει στη λήθη

…κατάλαβα ότι αντίκριζα το τελευταίο σύνορο πριν την Έρημο του Πραγματικού

κι αποφάσισα να δραπετεύσω

κι αφέθηκα στη στροφοδίνη από τ’ απόνερα μιας χαμένης λέμβου

στο ακανόνιστο σχήμα της τροχιάς ενός λοξοδρομημένου κομήτη

στην προσομοίωση ενός Παραδείσου συσκευασμένου σε ροζ και ασπρογάλαζα κουτάκια

Μπετελγκέζ

Συστοιχίες ευκαλύπτων στο χλωμό φως της έκλειψης

στοιχισμένοι θάμνοι βουτηγμένοι στην αποσύνθεση

θάλασσα θολή, και τ’ ατσάλινα χερούλια του φέρετρου

Ορθός στη μέση του περίβολου με τη σκουριασμένη τραμπάλα και το κουφάρι του σκύλου

κάνω σπονδή με φόντο τ’ αφυδατωμένα δάση

ιχνηλατώ στα μονοπάτια με τα λειασμένα βότσαλα

μήπως απαντήσω την ηχώ απ’ τις χαρούμενες συγχορδίες κάποιας παιδικής ορχήστρας

…μα βρίσκομαι στο κατόπι μιας λιτανείας για γερασμένους κι ανήμπορους

σε γεωγραφικούς παράλληλους που αχνοφωτίζει το πεθαμένο φως του Μπετελγκέζ

λούζοντας με ώχρα τους κρυψώνες με τα ιερογλυφικά απ’ το αίμα που άνθιζε στα πληγωμένα γόνατα,

την κρήνη με το σπασμένο λαιμό του κύκνου,

το ρημαγμένο δεντρόσπιτο και τους χαμένους βώλους,

τ’ απομεινάρια της κούκλας με τα βγαλμένα μάτια

και τα σημάδια στον κορμό της ιτιάς, αρχαία ρεπορτάζ απ’ τις ερωτικές συνεδρίες της Άνοιξης

Θερινό ηλιοστάσιο (Ασκήσεις Ύφους ή η Ψευδο-Τέχνη της Παρα–Ποίησης)

                                            

            Επειδή ποίηση σημαίνει «δαμάζω και μετά θανατώνω ποσότητες που 

            απειρίζονται»,

            αναπαριστάς πρώτα το άρρητο με μια υπόριζο ποσότητα

και μετά λες απλά «ρίζα δύο», προκαλώντας συνωστισμό σε μια πεπερασμένη επιφάνεια

             βαλσαμώνοντας το χρόνο με μια ταπεινή συνεκδοχή, τη μητέρα    

             των  σχημάτων λόγου,

το ισοδύναμο της μητέρας των μαχών στους ανισόπεδους και τις διαβάσεις, μέσα στην κάψα του ηλιοστασίου

με τις ακολουθίες απ’ τις τσακισμένες λαμαρίνες, τα διαμελισμένα κορμιά και τα ξεραμένα αίματα στην άσφαλτο,

εκείνη την αόρατη παρέλαση θανάτων στο περιθώριο της θερινής ευωχίας

Ήσυχες μέρες στη Silicon Valley (Η Μυστική Τέχνη της Πολιτειουργίας)

Μυστική μου ετοιμοθάνατη κι ετοιμόγεννη πολιτεία

Σειρήνα, Μέδουσα και Σφίγγα

εσένα που τα πρωτοσέλιδα βαφτίσανε πρόστυχη και πόρνη

νιώθω να σε μολεύει ο καρκίνος που ξερνάνε οι υψικάμινοι

πνιγμένη σε τοξικές παλίρροιες, παράσιτα, δονήσεις και συχνότητες

με φόντο ένα καμβά από πίξελ στο χρώμα της ματζέντα

Κι αν τη μέρα φτύνεις γράσο, αιθάλη, λιωμένο λάστιχο και άσφαλτο,

τη νύχτα μου μιλάς γι απόκρυφα με κώδικες και σύμβολα

με παλίμψηστα χαραγμένα στους μαντρότοιχους από κυνηγούς φαντασμάτων,

νυχτερινά περίπολα αναχωρητών και δυναστείες αστυμάγων